Zbigniew Józef Burzyński Syn Władysława, urodził się 31.03.1902r. w Żółkwi. Uczęszczał do wielu szkół powszechnych na szlaku wędrówek zawodowych swojego ojca (Lwów, Wiedeń, Kraków). Ostatecznie, w maju 1920 r. zdał egzamin maturalny w Korpusie Kadetów w Łobzowie (Kraków), uzyskując trzecią lokatę w swoim roczniku. Następnie został przydzielony do Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu, którą ukończył z 11 lokatą. Od 01.05.1921 r. związał się z lotnictwem balonowym, rozpoczynając szkolenie w „Oficerskiej Szkole Aeronautycznej” w Toruniu. Po jej ukończeniu, został przydzielony do V Baonu Aeronautycznego w podwarszawskim Legionowie. Po reorganizacji, od 1929 r. służył w 2 Batalionie Balonowym. Z garnizonem i miastem był związany aż do wybuchu II wojny światowej. Dwukrotnie zdobywał puchar Gordon - Benetta: w 1933r. w Chicago z Franciszkiem Hynkiem na balonie „Kościuszko”, i w 1935r. w Warszawie z J. Wysockim, po przelocie balonem "Polonia". Po tym zwycięstwie Aeroklub Rzeczpospolitej Polskiej zdobył puchar na własność. 11.11.1933 r. por. Burzyński został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W Dwa lata później otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Był posiadaczem trzech rekordów balonowych: w 1935r. - odległość 1650 km, długotrwałość lotu 57 godz. 54 min., a w roku 1936 wysokość lotu: 10 853 m. Ten ostatni rekord uzyskany na balonie "Warszawa 2" dotychczas nie został pobity. Wraz ze swoją jednostką wziął udział w Kampanii Wrześniowej 1939 r. Dowodził 6 Kompanią Balonów Obserwacyjnych. Po rozformowaniu jednostki, 5 października 1939 r. powrócił do Warszawy. Tam rozpoczął pracę w delegaturze PCK. W listopadzie tegoż roku kpt. Burzyński został zatrzymany przez żandarmerię niemiecką i osadzony w obozie jenieckim. Okres II wojny światowej spędził jako jeniec w niemieckim oflagu. 5 listopada 1946 r. wrócił do Warszawy, gdzie - po ukończeniu studiów inżynierskich - pracował w katedrze budowy lotnisk Politechniki Warszawskiej. Był jednym a animatorów odrodzenia sportu balonowego w Polsce po 1956 roku. W 1957 r. wygrał pierwsze po II wojnie światowej, zorganizowane w Polsce zawody balonowe (I Zawody o Nagrodę MTP w Poznaniu). W 1957 r. wydał – wspólnie z Fr. Janikiem i M. Pietraszakiem - książkę poświęconą konstrukcjom balonowym. W roku 1960 odbył swój setny lot balonem na balonie „Warszawa” (SP-BZW). Czynnie działał w strukturach Aeroklubu PRL m.in. był jego stałym delegatem w Międzynarodowej Komisji Balonowej FAI (1966-1969). Jego pierwsza żona, Maria Burzyńska (z d. Drzymała-Pęczkowska), 19 maja 1944r. została aresztowana wraz z 16-letnim synem Markiem (pseudonim: „Cygan”) z Szarych Szeregów. Uprzednio aresztowano mieszkającego u niej pilota kpt. WP i towarzysza balonowych wyczynów męża, kpt. Franciszka Hynka. Uwięziona na Pawiaku w czerwcu 1944r. została rozstrzelana wraz z synem w ruinach getta. Drugą żoną Zbigniewa Burzyńskiego była Antonina Rojewska, z którą wziął ślub we wrześniu 1953 r. (zmarła w 1986 r. w Warszawie). Wraz z małżonką odbył wiele lotów balonem wolnym. Żródła: Jacek Szczepański; Wojska balonowe. Legionowo 1897-1939. Pruszków 2004 Zygmunt Kozak, Zbigniew Moszumański, Jacek Szczepański; 2 Batalion Balonowy. Pruszków 2006 Zbigniew Burzyński; Balonem przez kontynenty. Warszawa 1969 (wyd. II) Encyklopedia Warszawy. Warszawa 1994 Słownik uczestniczek walk o niepodległość Polski 1939-1945. Warszawa 1988 Rękopis dziennika z okresu Kampanii Wrześniowej 1939 r. (odnaleziony i autoryzowany w 1969 r.) w zbiorach inż. Jerzego Grzebalskiego Relacje Marii Tomków – Szklar (z d. Burzyńskiej) http://www.burzynscy.org Kapitan Zbigniew Burzyński, pilot balonowy, 1937 / Zdjęcie: Narodowe Archiwum Cyfrowe / www.nac.gov.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz